Auteur: admin

Melike Tarhan in NTGent met Barabar

  By

Het idee voor Barabar (‘samen’ in het Oost-Turks) ontstond in een kleine türkübar in Istanboel. Daar ontdekte Melike dat de muziek uit haar kindertijd nog springlevend was. Ze verdiepte zich in deze traditionele Turkse liederen en stak ze in een nieuw en eigen jasje, met respect voor de authenticiteit.

Maar onder begeleiding van een Turkse luit, gitaar, bas en percussie brengt Melike met Barabar in de eerste plaats muziek die aan de ribben blijft kleven.

Wanneer? Vrijdag 27 april 2018.
Waar? NTGent Schouwburg (Sint-Baafsplein 17 in Gent).

Folkmagazine

  By ,

Door Bart Vanoutrive

Link to original

Met ‘Juicy Little Bramble’ treedt Melike Tarhan nieuwe muzikale einders tegemoet, zonder haar navelstreng evenwel volledig door te knippen. Wel kiest ze er resoluut voor om voor het eerst enkel Engelstalige nummers te brengen, in tegenstelling tot haar eerdere projecten, zoals Macar en Tri A Tolia, waar ze koos voor het Turks als zangtaal. Natuurlijk is er ook hier nog steeds die kruisbestuiving tussen Oost en West, geïnspireerd door haar eigen muzikale ontdekkingen en persoonlijke inzichten, gekoppeld aan de substantiële artistieke inbreng van haar muzikanten, hier gitarist Bruno De Groote, Matthias Debusschere op bas en Frederik Van den Berghe op drums. Zij staan borg voor stevige poparrangementen (‘Halfway’) die de huidige keuze voor het singer-songwriterschap bij Tarhan mee gestalte geven. Laat het ons evenwel bij, soms vrij niet-conventionele ethno-pop houden, met substantiële inbreng van enkele gerenommeerde gastmuzikanten. Didier Likeng legt met zijn backing vocals een afro-accentje op heel wat nummers, terwijl Vardan Hovanissian (duduk als melancholisch accent in ‘Lonely King’ bijvoorbeeld), Mehmet Polat (oud) en Mahabub Khan (tabla), ondermeer in het donkere ‘Fools’) een oriëntaalse kruiding blijven  garanderen. De droog aangeslagen tabla versterkt ondermeer de ijzige elektrische gitaarhalen in het ietwat sinistere ‘Fools’.  Ook het gedoseerd gebruik van stemvervorming wordt hier niet geschuwd tijdens haar avontuurlijk parcours doorheen haar eigen ballades. Deze vertolken zeker niet alleen kommer en kwel, getuige het frisse, explosieve ‘The tide’, waar Khan in de uitloop een heerlijke tweede stem aanbrengt. Alles bij elkaar worden er heel wat stijlen afgetast, waarbij ‘Iceberg’ uitgesproken jazzinvloeden absorbeert. Nummers als de titelsong kunnen zeker ook een breder (radio)publiek bekoren, terwijl mijn favoriet uitgaat naar de afsluiter ‘Black Wings’ dat een uitgebalanceerde synthese vormt van alle ingrediënten.

Knack Focus

  By ,

Stil verlangen naar liefde en naar vreedzamere tijden verbindt alle personages. Die verbinding maakt Perceval voelbaar dankzij de inbreng van Melike Tarhan, een Gentse zangeres van Turkse origine. Haar zang neemt het over wanneer de stemmen stokken. Met haar warme, romige stem zingt ze melancholische klaag-, gebeds-, liefdes- en protestliederen waarin ze zowel de pijn, de zorgen als de liefde van de personages vat. En van ons. Al kijkend naar de scène zie je het antwoord van Perceval op wat er vandaag in de wereld gebeurt: ga zitten, kijk en luister naar de veelkleurigheid en veelstemmigheid en voel je opnieuw verbonden. En ja, dat kan ook als een boodschap aan NTGent gelden.
originele link

Tumult.fm

  By ,

Door Philip Boeykens

http://tumult.fm/node/2946

Sneeuw kan wel rekenen op een puike cast. Pierre Bokma is ronduit indrukwekkend tijdens zijn monologen. De stroom aan woorden die zijn mond verlaat, wordt met een zekere ingetogenheid voorgedragen. Dat zijn de momenten dat de voorstelling op volle toeren komt. Daarnaast is ook de prachtige zang van Melike Tarhan het vermelden waard. Frank Focketyn speelt een kleine rol, maar is de enige die erin slaagt het stuk een lichte, humoristische toets te geven.