door Saskia Törnqvist
In België heerst een jaloersmakend inspirerend klimaat voor avontuurlijk ingestelde wereldmuzikanten. Al jaren wordt er door een groeiende groep musici geëxperimenteerd met muzikale kruisbestuivingen. Geregeld geldt de Vlaamse volksmuziek daarbij als ruilobject, maar steeds vaker durven musici hun thuishaven te verlaten om samen op zoek te gaan naar een nieuwe, gefingeerde volksmuziek die overal en nergens thuis is.
Neem deze cd van de in Gent gestationeerde Turkse zangeres Melike Tarhan (1978), de van oorsprong Irakese qanunspeler Osama Abdulrasol en de Vlaamse cellist Lode Vercampt. Gedrieën scheppen zij een 1001-nachtachtige atmosfeer waarin het voor chronische melancholici goed toeven is.
Die melancholie wordt gewaarborgd door Tarhans donkerbruine stemgeluid en de naar binnen gekeerde klank van Abdulrasols Arabisch gestemde qanun (citer). Bij meermalen luisteren valt op hoe de cello van Lode Vercampt een belangrijke spil is waarbij zang en qanun steun vinden. Tevens biedt die celloklank ook een sleutel voor luisteraars met westerse oren. Zelden hoor je een muzikaal crossover waarin op zo’n hoog niveau wordt gemusiceerd, met zulke originele melodische vondsten en het muzikale geheel meer is dan de som der delen.